[xx8] Flames of the Past

- Jesteś pijana!! - Owszem była upita, życiem, nim, sobą samą, marzeniami jakie plotła z nici ułudnych fascynacji. Była odurzona całym światem, każdym pojedynczym jego elementem. Mokrą od rosy ziemią, wilgnym powietrzem, chropowatym budynkiem, na którym się znalazła. Była otumaniona swoimi potrzebami. Nie potrafiła przestać się uśmiechać. Przypominała go sobie. Mimiczne zmarszczki świadczące o zdenerwowaniu, błysk niepokoju w oczach, gdy zastanawiał się, co doprowadziło ją do takiego stanu. Wracała myślami do jego dumnej postawy. Zachwiała się na nogach łapiąc się oburącz piorunochronu. Chichot z jej ust przeszedł w pełnowymiarowy śmiech. Nawet śmierć wydawała się być tutaj zabawną. Ileż to razy można jej uciec spod ostrej kosy? Wypadek, jeden zero dla niej. Pierwsza samobójcza próba. Dwa zero. Druga próba. Trzy zero. Może nawet na tamten świat nie była wystarczająco dobra?

- A ty jesteś trzeźwy. - Oczywista oczywistość. Dołeczki w jej policzkach już dawno nie tworzyły tak idealnie zarysowanych punkcików. Przecież nie chciała się wybitnie smucić. Chciała pofrunąć przed siebie, rozłożyć ramiona niczym skrzydła i szybować głową w dół po sam krawężnik. Po co była im ta gra, przecież i tak oboje, jedną zgodną myślą chcieli ze sobą być. Pragnęli się, choć to nawet za mało powiedziane. W głowie wciąż słyszała to jednorazowe 'kochanie' nigdy nie lubiła być misiaczkiem, rybką, żabką, każdym innym płazem, gadem czy ssakiem, a nawet słodkością. Chciała być sercem, miłością życia, największym pragnieniem i spełnieniem wszelkich marzeń. Przytuliła twarz do lodowatego metalu śmierdzącego rdzą i lakierem. Oplotła ramionami cienki pal wystający z zabudowy.

- Złaź stamtąd idiotko! - Wrzasnął, choć wiedziała przecież, że wcale ją za taką nie uważa. Gdyby tylko mogła zobaczyć go, choć przez sekundę zerknęłaby w te jego piwne oczy chłonąc każdy gram ich intensywnego koloru. A gdyby czasu starczyło i na więcej, przeniosłaby spojrzenie w dół wprost na idealnie wykrojone usta. Czyż faktem nie jest, że mając wszystko nie doceniamy tak wielu rzeczy? Chyba dopiero teraz to zrozumiała, doszło to do niej po dziesiątym odrzuconym połączeniu, gdy on wciąż zawzięcie wybierał ten sam numer. Uderzyło to w nią ze zdwojoną siłą, gdy uzmysłowiła sobie, że pomimo tych spływających po policzkach łez, wciąż chce przy nim trwać. Kiedy budzisz się w środku nocy, a jedyną sensowną myślą jest ta, że go kochasz to to nie może być zwykła zachcianka. To musi być prawda.

- A gdybym chciała, żebyś mnie dzisiaj złapał? Żebyś już nie pytał czy możesz, czy to wypada. Żebyś nie zastanawiał się milion niepotrzebnych razy jak na to wszystko zareaguje. Gdybyś wiedział, że chce i że pozwalam Ci i nie chce słuchać wahań, tłumaczeń i innych rozwiązań? Złapałbyś mnie Holden? Powiedz mi, że tak, bo tylko to chce dzisiaj usłyszeć nic innego, nic poza to. - O ile bardziej wolałaby tulić się do jego osoby? O ile intensywniej potrzebowała to odczuwać? Trzy lata temu najgorszym koszmarem był jego brak. Dziś wszystko wróciło. Wymieszało się z rzeczywistością tworząc orientalny koktajl upodobań. Wtedy, gdy świat wydawał się mieć jeszcze jakiś sens napisał jej, że nie szuka dziewczyny. Była tak nienaturalnie dumna i honorowa. Pomyślała, że znalazł kogoś, że ona nie podołała, że z kretesem przegrała. Miała rację. Zapytała jedynie o to, jaka jest jego wybranka. Inteligentna. Wiecznie uśmiechnięta. Momentami szalona. Niepoprawna marzycielka mająca nadzieję zmienić cały świat na lepsze. Opowiadał bez zająknięcia o tym jak bardzo ją kocha, jak poświęciłby dla niej plany, które snuł pokątnie. Wrzało w niej. Pękały bariery. Krew bulgotała. Nigdy później i nigdy wcześniej nie była o nikogo tak zazdrosna. Tak bardzo chciała poznać tą, którą miała obdarzyć największymi pokładami nienawiści. Nie zdradził jej imienia. Może wiedział jak to wszystko się zakończy? Przynajmniej wtedy tak sądziła. O dziesiątej trzydzieści trzy stanął pod jej domem z małym bukiecikiem fiołków. Tydzień wcześniej kłócili się o to, które z kwiatów są najpiękniejsze, które najbardziej przereklamowane, które podarowałby osobie ze swoich snów. Stała sparaliżowana za wielką kotarą balkonowej szyby. Nie mogła oddychać, nie mogła się ruszać i przede wszystkim nie mogła myśleć. Słuchała jedynie tego, co mówił. 'Annie? Jedyną rzeczą, której naprawdę się obawiam w tym wszystkim jest to, że możesz powiedzieć, że mnie nie chcesz. Liczę się z tym. Naprawdę liczę się z tym, ale gdy nie ma Cię blisko mnie czuje tak ogromny fizyczny ból, że już nie potrafię sobie z tym poradzić. Nie proszę Cię o to żebyś mnie kochała, proszę Cię byś pozwoliła mi kochać siebie nawet, jeśli miałbym zrobić to po cichu.' Zesztywniała na tym zimnym gzymsie, dotykając stopami kamieni budowli. Krok do przodu, gwałtowny, pozbawiony gracji.

- Holden? Od momentu, w którym powiedziałam, że pomiędzy nami wszystko skończone najbardziej przeraża mnie ta myśl, że możesz przestać kochać mnie szeptem. - Tym razem to on zamarł. Pamiętała. Jego mała, słodka Annie ukryta gdzieś w środku odtrącającej go dziewczyny pamiętała każde pojedyncze słowo, jakie wypowiedział w jej kierunku. Przygryzł w zdenerwowaniu wargę czując niepokojący słonawy smak krwi. Czasem myślał, co by było gdyby. Gdyby wtedy się nie spotkali zapewne nie byłoby tylu wylanych przez nią łez, tylu nieprzespanych nocy i tylu wyimaginowanych w jego głowie historii. Pewnie byliby teraz weseli, być może przytulaliby zupełnie inne osoby. Ale z drugiej strony nie mogliby teraz wspominać najpiękniejszych wspólnych momentów. On nie mógłby zachwycać się jej wielkimi sarnimi oczyma. Nie żałował, że ją spotkał, a tym bardziej nie mógł żałować tego, że ją pokochał.

- ZŁAŹ STAMTĄD ANNIE! - Jak on miał z nią rozmawiać, gdy wciąż i nieustannie obserwował jej akrobacyjne poczynania? Nie chciał ryzykować, że podchodząc dostatecznie blisko by ją złapać wystraszy ją do tego stopnia, że zanim zareaguje ona już dawno będzie martwa. Już raz to przerabiali. Nie miał ochoty znów najeść się tyle strachu. Uśmiechnęła się leciutko obracając głowę tuż nad wolną przestrzeń. Wraz ze wzrokiem wyparował lęk wysokości. Nie możesz bać się czegoś, co nie istnieje a to, czego nie widać zwyczajnie nie ma. Coś przemknęło pomiędzy jej stopami. Instynktownie puściła tą nieszczęsną rurkę.

- ANNIE!! - Wrzask w jej głowie rozprzestrzeniał się wraz z echem. Głupiutka, Annabelle co to chciała całym światem zawładnąć. To już? To ten spektakularny koniec? Ten, który sobie wymarzyła? Nie tak miało to wszystko wyglądać. Silne ramiona złapały ją za barki przyciągając do siebie. Ciepło promieniało od niego. Przytuliła głowę do jego ciała wsłuchując się w miarowe uderzenia serca. Bum. Bum. Bum. Bum bum. Bum bum. - Annie? - To tak jakby słońce wybuchło jej tuż przed oczami, jakby ktoś rzucił na nią zaklęcie o jego imieniu. Te dłonie na jej twarzy odgarniające splątane od deszczu kosmyki. Kiedy w ogóle zaczęło padać? Nie miała pojęcia. Palce błądzące po szyi skupiające się na pulsującym placu aorty. Oddech przesiąknięty tytoniowym dymem zmieszany z jej miętową gumą do życia.

- Hej - Zaszczebiotała błogo przywierając do niego jeszcze mocniej. Zmarznięte ręce wsunęła pod jego koszulkę. Tak było o wiele lepiej, bezpieczniej.

- Tęskniłem za tobą Annie. - Nie było tajemnicą, że i ona to czuła. Jak ten szaleniec snuła się po mapie życia usiłując zapomnieć, ale im bardziej nie chciała pamiętać tym częściej przestrzeń, słowa i glosy w głowie przypominały jej o jego istnieniu. Jego usta przemykające po odsłoniętym fragmencie jej ramienia. Odchyliła głowę kojąc rozpalony organizm płaczącym niebem. Wciąż czuła, że coś jej umyka. O czymś nie może sobie przypomnieć. Coś do niej nie dociera, a przecież tak cholernie jej się należało. Było już tak blisko. Wystarczyło wyciągnąć dłoń i chwycić z całych sił. Wspięła się na palce opierając dłonie na jego torsie. Milimetry. Wargi przylgnęły do ust. Wilgotne. Miękkie. Słodkie. Zadrżała, gdy uplótł ją ramieniem unosząc lekko ku górze. Tak jak dawniej, uda bezproblemowo zawinęły się wokół jego miednicy. Lodowata metalowa płyta za jej plecami nie była straszna. Pierś unosiła się i opadała łapiąc z trudem powietrze. Jak mogła zapomnieć o wszystkim, co z nim dzieliła, jak mogła tak otwarcie odrzucić to na rzecz życia w ciężkiej pokucie.

- Nigdy. Więcej. Mnie. Nie. Zostawiaj. - Wydyszała tak jakby każde ze słów było oddzielny zdaniem. Przecież już nic złego nie mogło ją spotkać. Wszystko zostało opanowane. Absolutnie wszystko.

- BELL?!?!?!

- Bell? To jest ostatni raz, gdy proszę Cię, żebyś stamtąd zeszła, czy ty w ogóle mnie słyszysz? Mówię do Ciebie! - Nikt nie nazywał jej, Bellą. Nikt z tych, którzy znali ją przed wypadkiem. Nigdy przecież tak się nie przedstawiała. Nawet tego nie lubiła. Nie była śliczna, eteryczna i zwiewna, a to imię podkreślało wszystkie cechy, którymi nie mogła operować. Uśmiechnęła się resztką sił do ukochanego. Nagle w tej całej orgii uczuć dotarła do niej przecedzona przez sito niepokoju myśl o tym, że ona go widzi. Widzi go tak dokładnie jakby jej oczy wcale nie były chore. Jakby nie pałętała się w mroku w nadziei na ujrzenie światła. Przejechała grzbietem dłoni po jego gładkim policzku. Kąciki warg chłopaka uniosły się ku górze, a z ust dobył się cichy szept 'tak bardzo Cię potrzebowałem Annie’. Co to oznaczało? Czy przeszłość nie mogła wrócić do rzeczywistości? Czy spalone mosty nie posiadały tych głęboko utkwionych w ziemi pali, na których można było osadzać całkiem nowe? Silniejsze i doskonalsze?

- Bell ja Cię proszę. - Z odmętów nieznanych lądów wyłoniło się coś, czego poprzednio tam nie dostrzegała. Nie miała nawet pewności, co do tego, czy żyło tam wcześniej czy dopiero zostało stworzone. Męska dłoń zacisnęła się gwałtownie na jej przedramieniu. Otworzyła przymknięte powieki. Nikogo nie było. Tylko ona, zimny piorunochron i ten dźwięk w przestrzeni dolatujący do jej uszu. Znała go przecież, słyszała go już któryś tam raz z kolei, wbił się w jej umysł melodyjnym wiertłem. Gdzieś tam w dali zegar kościelnej wieży wybił trzecią. Deszcz moczył jej letnią sukienkę. Spływał po jej odsłoniętych barkach. Burza jasnych loków przylgnęła kaskadą do policzków. Gdzie był jej anioł? Gdzie podziała się jej wiara? Czyżby strącony z gigantycznej skarpy spadł w dół z jej lękami?

- Holden? - Jęknęła zawiedziona nie rozróżniając fikcji od realności. Butelka paskudnego alkoholu świeciła pustką zachęcając do kupna następnej. Dlaczego zatem nie mogła iść za ciosem? Uniosła twarz ku niebu. Tęsknota przewiercała na wskroś jej ciało. Ciepły płaszcz spoczął materiałem na jej ramionach. To ta jesienna depresja. Wszystko jej się pomyliło, pory roku, uczucia, osoby, wspomnienia, potrzeby i nawet czas. Chwyciła, więc wystawione ku niej dłonie łudząc się, że może jeszcze nastanie ten cud, że może on gdzieś tam się chowa pośród całego nieporządku.

- Kto? Nikogo tutaj nie ma Bell, jestem tylko ja, Boże dziewczyno jak ty wyglądasz. - Jak zwykle? Połamana na tysiące części, krwawiąca z każdej wyrwy w ciele, żyjąca w niepokoju, niepoukładana, bezradna dziewczynka? Nigdy nie wyglądała inaczej, w przerażającej większości grała kogoś, kim nie była, chciała tylko być akceptowana, chciała się dopasować. - Ty masz gorączkę! - Może i miała? Kto normalny w deszczową, jesienną noc, boso, w marnej przewiewnej sukience stoi na gzymsie wieżowca wierząc w to, że świeci dla niej całe słońce? I milion gwiazd i planet i innych ciał niebieskich, których nigdy nie potrafiła zliczyć, spamiętać.

- Louis?! - Dlaczego akurat jego potrzebowała, gdy zabrakło ciepłego ciała największej miłości jej życia? Bała mu się zaufać i ufać jednocześnie mu chciała. Nikt nie był tutaj dostatecznie przerażony by dotrzeć do jej głębi. Im bliżej byli tym silniej zatrzaskiwała drzwi. Zataczała koło wokół dobrych manier. Dziękowała za zainteresowanie i szła dalej swoją prywatną ścieżką. Miesiąc i dwadzieścia siedem dni. To niezbyt długo by pokonać wszystkie zassane z rzeczywistości lęki. To mogło ją uratować lub zniszczyć jeszcze bardziej. Rozmawiała o tym z Morgan. Żaliła się jak mocno w tym wszystkim się pogubiła, jak powtórnie nie potrafi wrócić na przeznaczony tor. Było pole A w którym istniała jako roześmiany, cieszący się nowym świtem byt i było pole B, w którym nie potrafiła nawet opisać własnych poczynań. Kochała tych, którzy sprawiali jej ból. Odchodziła od nich, bo tego oczekiwało społeczeństwo, a później niespodziewanie się okazywało, że bez nich nie ma dostatecznie dużo samozaparcia by walczyć, by chcieć podjąć walkę.

- Zostaje na noc w klinice. Nic mu nie jest, ale dla pewności chcą wykluczyć wstrząs. - Tak, przecież o tym wiedziała. Dlaczego więc pomyślała, że to on? Głowa ją rozbolała od tych wszystkich myśli bez większego sensu. Dłonie naciągnęły na pierś drapiący materiał. Nogi się pod nią ugięły. Zatoczyła się gwałtownie opadając wprost w nadstawione ramiona. Westchnęła zauroczona wonią męskich perfum. Nie wyłapała tego wcześniej. Zmysły otępiałe, odurzone, znarkotyzowane nie pracowały tak jakby na to liczyła.

- Myślałam, że on do mnie przyszedł Zayn myślałam, że między nami wszystko już będzie w porządku, sądziłam, że może mnie kochać ponad to, pomimo wszystko dla mnie samej, dla siebie. Ale on mnie już nie chce i nawet, jeśli tego nie mówi to przecież nie zabiega o to bym była, a gdyby chciał mógłby to zrobić, prawda Zayn? Mógłby mnie mieć. - Ramię przesunęło się z torsu na bark. Główka białogłowej zawisła swobodnie tuż przy szyi. Język poruszał się w przyspieszonym tempie, choć umysł nie rejestrował wypowiadanych słów. Jakby odłączony od pełnej osoby pozbywał się uczuć nagromadzonych w różnych zakamarkach. Stare historie pokryte toną kurzu, zakopane pod pokładami uwitych z kłamstw zaprzeczeń nagle odżywały na nowo. Wyskakiwały jedna po drugiej i śmiejąc się w głos uciekały wprost pod niebo. - Mógłby mnie mieć, to takie proste powiedzieć 'chce, potrzebuje, pragnę' to takie proste Zayn. - Para spomiędzy jej warg pokrywała delikatna mgiełką jego policzek. Nie miał pojęcia, o czym mogła mówić, nie mógł nawet domyślać się, co było powodem tej jej mowy. Bał się choćby przypuszczać. - Gdyby tylko zapytał zrobiłabym wszystko by być jego.

Szukali ją od dobrych czterech godzin. Przetrząsnęli cały gmach łącznie z podziemnym parkingiem. Zadzwonili nawet do Nialla wywołując trzecią wojnę światową. Spuścił ją z oczu tylko na kilka minut, skąd miał wiedzieć, że ona w zwyczaju miała zapadanie się pod ziemię? Niemalże doskonała w tym była. Zero śladów. Jakaś pielęgniarka zmyliła ich informacją o podobnej dziewczynie opuszczającej budynek. Zaczęło się, więc najgorsze. Milion pytań bez odpowiedzi. Jak, gdzie, z kim i przede wszystkim, po co. Horan wpadł w szał, gdy Harry zaproponował nawiązanie współpracy z szanownym staruszkiem. On osobiście tak by zrobił no, bo kto zna lepiej człowieka niż własny rodzic? Myśl jednak odpadła zaraz w przedbiegach w towarzystwie wrzasków, przeklinań i proponowanych innych opcji. Dał sobie spokój. Zrezygnował z wszelkiego rozpoczynania tematu. Już nawet Bell przy działaniu Nialla wydawała się całkiem normalna i nieszkodliwa nie tak zdeterminowana by zniszczyć wszystkie dobre chęci ludzi wokół. Polubił ją. Jako jedna z nielicznych nie starała się na siłę udawać wielce rozrywkowej, szalonej pannicy nieznającej żadnych przeszkód do działania. Miała już to za sobą, albo dopiero czekała na odpowiedni moment by ujawnić ukrytą, prawdziwą naturę. Chodził od pomieszczenia do pomieszczenia zaglądając do środka w nadziei, że może przypadkiem, jakimś zrządzeniem lasu odkryje jej tajemną kryjówkę. Płaszcz znalazł na portierni, sweter przy schodach przeciwpożarowych. Liam wysłał mu wiadomość o trampkach, które odkryli na chodniku przed szpitalem. Usiadł, więc na pierwszym lepszym krześle mając tą paskudną świadomość, że schrzanił coś po raz enty tego dnia. Siedział tak i wpatrywał się w drzwi prowadzące na dach. Gdyby to on miał kiepski humor, gdyby pokłócił się z chłopakami to właśnie tam starałby się rozładować wszelkie napięcie. Zaryzykował. Nie sądził by miał cokolwiek do stracenia.

Była tam, stała na niskiej półce dobudowanej do dachowej konstrukcji. Stała w samej fiołkowej sukience szarpanej przez wiatr. Stała cała mokra trzęsąc się z zimna. W takich warunkach już dawno powinna była wpaść w hipotermię. Przeraziła go. Zawołała raz i drugi. Zero odpowiedzi Chyba nawet nie zdawała sobie sprawy z jego obecności. Wciąż i na nowo powtarzała nieznane mu męskie imię. Zaznajomienie się z nią nie gwarantowało rozwikłania wszystkich rodzinnych sekretów. Wstyd było mu pytać o to kumpla, bo na dobrą sprawę wkładanie nosa nie w swoje interesy nie leżało w jego naturze. Szczególnie, że tutaj w tym pustym miejscu niejako odciętym od wszelkiego zgiełku zaczął się zastanawiać czy aby przypadkiem jej wizyty w klinice psychiatrycznej nie są takie niewinne jak to opisywał Niall. Kapował, trudno jest się przyznać do problemów zdrowotnych łączących się z dziedzinami psychologii. Nikt z własnej, nieprzymuszonej woli nie chce być odbierany jako wariat. Liczył na to, że to jedynie jedno z tych całkiem neutralnych załamań, które przychodzą nagle, ale i równie szybko odchodzą. Żałował jej? Nie, to nie było to. Załaskotało go coś w okolicach serca. Coś na miarę troski i lekkiego współczucia Za dużo chyba już przeszła. Pomyśleć, że jedni dostają więcej niż potrzebują, a reszta walczyć musi, co dzień o odrobinę szczęścia, spokoju czy chwilowej radości. Zdołał złapać ją w pół, gdy osuwała się nieprzytomnie w jego ramionach. Wciąż mówiła, a w jego głowie pojawiał się tylko jeden obraz. Znajomy. Całkiem namacalny. Tylko, że to nie mogło być to. To nie miało prawa bytu. Nie zaobserwował żadnych przejściowych sygnałów, dlaczego więc wszystko układało się w jedną spójną całość? Awantura w domu, kłótnia wczorajszego wieczora, dzisiejsza poranna sprzeczka, multum pretensji, których nikt nie mógł połączyć w logiczną całość. Bell kochała Lou? Lou kochał Bell? Nie, nie mógł przyjąć tego do świadomości. To było tak kolosalnie dalekie, że aż zaczynało przypominać bajkę, historyjkę zapisaną niewprawną rączką dziecka. Lekka była niczym piórko, gdy znosił ją schodami w dół licząc na cięte riposty i przedłużające się wrzaski przyjaciela. Drgnęła minimalnie wsuwając dłoń w jego wilgotne włosy. Punkty nie łączyły się w odcinki. Słowa nie zaspokajały pierwszych nasuwających się na myśl pytań. Gdzie się spotkali? Co między nimi zaszło? Dlaczego traktowali się zupełnie tak jakby nie mogli wyjść poza schemat wrogów? Kopnął z impetem niedomykające się drzwi. Światło jarzeniówek oślepiło go z lekka. Zmrużył, więc powieki starając się przywrócić sobie ostrość widzenia. Cisza przed burzą jakby to ocenił Liam.

- Zabierzesz mnie do niego? Chce mu to wszystko powiedzieć. - Nie, nie mógł tego dla niej zrobić. Dla niego zresztą tez nie. Lepszym wyjściem było zapakowanie ją w taksówkę i wysłanie do domu, tam gdzie mogłaby wszystko przemyśleć i odpocząć, choć minimalnie. Im wszystkim przydałaby się godzina wytchnienia.

- Jasne, przecież wiesz, że nie mógłbym Ci odmówić. - Te kłamstwa przychodzące coraz łatwiej, coraz szybciej. Nawet się nie zawahał, nie zastanowił się, nie przeanalizował tego. Wszystko nagle zatoczyło pełne koło i zaczęło się obracać w całkiem innym kierunku niż dotychczas. Louis w szpitalnej sali, ona tutaj z nim w jego ramionach i Niall stojący w wejściu. Nawet nie musieli rozmawiać. Przejął ją naturalnie mechanicznie. Spocone dłonie Zayna wcisnęły się w wąskie kieszenie. Wycofał się mimochodem. Lou patrzył tak jakby nagle stanął przed nim wybawca całego wszechświata. Odetchnął z ulgą? A więc wiedział, że to była jego wina? Dlaczego tylko on dowiadywał się o wszystkim ostatni?

- Zasnęła, ktoś musi ją odwieźć. - Powinien był w to włożyć więcej uczucia. Tymczasem sztywno zabarwione przejęciem słowa uderzyły w zgromadzonych z impetem bilardowej kuli. Posypały się pytania. Czy czuł się czymś urażony? Nie, skądże. Czy coś się stało? Jasne, że nie. Dlaczego był tak markotny? Boże doprawdy czy tak trudno było im wszystkim otworzyć oczy i zobaczyć to, co działo się naprawdę? Szczytu dopełniło, ‘Dlaczego to zrobiła?' Obrócił głowę w stronę Tomlinsona patrząc na niego z uwagą. Śmiać mu się chciało i warczeć też, bo oto ktoś pogrywał sobie z jego wnioskami - Musimy pogadać Niall. - Rzucił w stronę przyjaciela. - Musimy pogadać na osobności.

- Dziwnie to wszystko wygląda Niall, serio i wcale nie przesadzam. - Przysiadł na kanapie oddzielonej od reszty baru brunatną kotarą. Miejsce dla palących. Nawet, gdy nie oddajesz się właśnie zgubnemu nałogowi narażony jesteś na rakotwórcze substancje wydobywające się z papierosów podobnych tobie uzależnionych fanatyków. - Jakim cudem po dwóch dniach ktoś może w kimś innym wywoływać tak skrajne emocje? Przecież on jej nie toleruje, a ona jego. - Westchnął ciężko. - Ona jego momentami się boi, przeraża ją dosłownie i w przenośni, a pomimo wszystko ciągle do niego wraca jakby nie mogła znieść faktu jego osamotnienia.

Dało się to jakkolwiek inaczej opisać? Nawet, gdy Liam starał się delikatnie ułożyć ją na tylnym siedzeniu samochodu majaczyła coś podświadomie o tym wszystkim, co musi powiedzieć ukochanemu, a co on przyjął z tak ciężkim sercem. Uniósł ręce w geście wszelkiej rezygnacji poddając się bezpośrednio temu, co mógł przynieść im czas. Szalony kuzyn nagle stał się prawie skłonny do złożenia jej w ofierze. Siedział spokojnie popijając kawę, trąc skroń, obracając w dłoni zieloną kopertę... Zamrugał niedowierzając. Pistacjowe koperty pochodziły tylko z jednego źródła, ale... Wyrwał ją z jego uścisku bez zbędnych ceregieli. Akurat przy tej historii miał swój czynny udział. Mógł coś o niej powiedzieć. Doradzić. Zmienić bieg wydarzeń tak by wszyscy byli równo zadowoleni. Nie była otwarta. Narażając się na gniew pierwszego zainteresowanego rozerwał ją w tej samej sekundzie, w której Horan usiłował mu ją odebrać.

- Boże czekaj no. - Jęknął podrywając się z miejsca unosząc nad głową zwitek pergaminu. Brednie, brednie, jeszcze większe brednie. Oczy powiększyły mu się dwukrotnie. Głos uwiązł w gardle. Zimno, ciepło, kolorowo przed oczy. - O w mordę jeżozwierza. - Tak to był odpowiedni komentarz wyrażający więcej niż milion, a nawet bilion słów. Panna nieśmiała, nieistniejąca, tajemnicza, przyczajona i ukryta postanowiła się spotkać? Baa ona wyraziła gigantyczną chęć poznania tego, do którego przemawiała przez te wszystkie tygodnie? To było hmm wyleciała mu z głowy sprawa, Bell. Czyż nie po to właśnie tu się znalazł? Miał dokończyć rozpoczętą sprawę tymczasem wrócił na tor starej, która wydawała się być zakończoną. O podły losie. Jak on kochał z nich wszystkich drwić. Utrudniać i tak wystarczająco skomplikowane już relacje.

- Twoja siostra Niall, ona potrzebuje pomocy. - Nie musiał mu tego przypominać. Blondyn jakkolwiek silnie starał się zamknąć tą wiedzę w najciemniejszym zakamarku podświadomości tak nie mógł tego dokonać. Nie potrafił. Zerkał na dziewczynę i przypominał sobie wszystkie przepłakane noce, każdy pojedynczy żal wypadający z jej ust. Kiedyś była silna, potrafiła walczyć za wszystkich tych, którzy zwątpili gdzieś po drodze. Dnia dzisiejszego plątała się we własnych potrzebach.

- Myślisz, że nie wiem? To, że o tym nie mówię nie oznacza, że tego nie dostrzegam. Dlatego nie chciałem by rozmawiała z Louisem, nie potrzebowałem tego by ktokolwiek mącił jej jeszcze bardziej w głowie. Bell ma w sobie coś takiego, co odgradza ją od walki o własne istnienie, ale jednocześnie przy tym wszystkim uwielbia wyciągać tonących na powierzchnie. Podkłada się za nich, daje im swoje miejsce. Odsuwa się na bok. Jest z tego zadowolona, bo przecież nikt nie może jej wtedy powiedzieć w twarz, że nie walczy. Ona robi to każdego dnia tak doskonale jakby chciała udowodnić sobie, mi, wszystkim dookoła, że jeszcze jest jakaś nadzieja. Tylko, że jej nie ma Zayn. Victor zapisał ją na terapie. Więcej prochów, mniej siły, minimalna ilość duszy w pustym ciele. A ja nic nie mogę. I nawet się nie staram.

Wciąż uważał, że Bell schowała się na dnie gigantycznej szafy z dwuznacznym napisem 'nie warto było'. Wielokrotnie toczyli boje o kolejne dni. Ona ich nie chciała i nie potrzebowała, a on tłumaczył jej do znudzenia, dlaczego musi w tym trwać. Zgadzała się na to wszystko, ale czym była jej zgoda, jeśli uśmiech nie przychodził tak naturalnie jak powinien. A potrafiła to robić. Uśmiechać się oczami. Nawet, jeśli te były przed chwilą pełne łez. Bo jak sama mówiła, ludzie nie potrzebują jej smutku, im potrzebna jej nadzieja.

- Jak się czujesz? - Otworzyła oczy przesuwając się w stronę środka pojazdu. Jeszcze lokalizowała własne położenie. Zastanawiała się nad tym gdzie aktualnie może się znajdować. Zdrętwiała dłoń zebrała włosy z twarzy spychając je w tył głowy. Delikatny pęd powietrza dobywający się zza szyby koił rozgrzane paskudnie czoło. Nabroiła. Oj tak, nikt nie musiał jej tego mówić. W głowie zlepki wspomnień tworzyły obrazy nakładając się na siebie, mijając, zespalając i podmieniając. Za dużo whisky, za dużo pigułek szczęścia, za mało spożytego pokarmu.

- Skłamałabym gdybym powiedziała, ze czuje się dobrze. - Przecież widział. Życie momentami było łatwiejsze, niż się wydawało. Wystarczyło godzić się z tym, co jest nie do przyjęcia, Obywać się bez tego, co niezbędne i znosić rzeczy nie do zniesienia. Dopięła ostatni guzik tuż pod szyją. Samochód zatrzymał się powoli zwalniając. Z dali doleciały do jej nozdrzy znajome nuty maciejki sąsiada, który w wielkich donicach hodował letnie kwiecie w nadziei przedłużenia tych błogich słonecznych chwil.

- Powiesz mi? - Dłoń położona na klamce spłynęła w dół ciała. Czyżby zaczęła jakąś rozmowę, o której zapomniała w trakcie zapijania własnych smutków? Aż tak bardzo stoczyła się w swoim amoku? - Skąd znasz Louisa? - Nie znała i właściwie będąc szczerą wobec siebie samej musiała powiedzieć, że nie chce go poznać bardziej niż miała nieprzyjemność dokonać tego w trakcie ostatnich dni. Przeniosła się na przedni fotel uderzając przy okazji głową w wyścielany sufit. Roztarła miejsce bólu. Wyciągnęła spod siebie zaplątany płaszcz. Otworzyła szerzej okno dając naturze sposobność zneutralizowania jej wypieków. Zdania czy nawet słowa nie przychodziły. Znanie kogoś nie opiera się na kilku nic niewnoszących do historii rozmowach. Usiłowała go ignorować. Zbywać prostymi formułkami wyuczonymi prawie na pamięć. Starała się grać niezainteresowaną, obojętną, odległą od zaciekawienia. Wskazujący palec uruchomił radio auta. Ciche basy tchnęły drgania w powietrze. Obróciła głową rozluźniając napięte mięśnie.

- Nie znam go Liam, nigdy nie miałam okazji go poznać. To może głupie, ale ktoś kiedyś powiedział mi, że na świecie są tacy ludzie, których nie tolerujemy od pierwszego spojrzenia i pierwszego wypowiedzianego słowa. Może ja i on właśnie to potwierdzamy? Nie chce dopisywać do tego wszystkiego niestworzonych bajek, ale trudno mi to nawet określić. - Beznamiętny ruch obojczyka. Taka piękna noc zmarnowana na zastanawianie się nad niemożliwym do rozwikłania. - Nie staraj się zrozumieć czegoś, co jest ponad wszelkie rozumienie Liam. - Pogładziła jego ramie wysuwając się w objęcia mroźnej pogody. Buty dosięgnęły wilgotnego, grząskiego podłoża. Charakterystyczny dźwięk zamykanego wejścia od strony kierowcy uspokoił ją na tyle bardzo by mogła się rozluźnić.

- Kiedyś zrobiłabyś wszystko by dowiedzieć się, o co w tym chodzi Bell. - Rzucił całkiem neutralnie, choć zabawienie jego słów sięgnęło niemalże gniewu wywołanego zawiedzeniem.

- Kiedyś mnie nie znałeś Liam. - Rzuciła zirytowana jego zbyt pewną postawą. Nie ocenia się czegoś, co wciąż pozostaje tajemnicą - Nie masz pojęcia, jaka byłam dawniej...

- Co Ty tutaj robisz? Nie powinieneś jej odwieźć do domu? - Pretensje, pretensje, PRETENSJE.

- Liam sobie poradzi, nie trzeba jej dziesięcioosobowej eskorty. - Nic wielkiego się nie stało przecież.

- A jeśli potrzebuje. - Martwił się o nią, naprawdę się o nią martwił.

- Czy ty na siłę usiłujesz mi wmówić Louis, że nie znam własnej siostry? - Kto jeśli nie on dotarł najbliżej jej ochronnego muru.

- Twierdze jedynie, że... - Nie powinien był zaczynać tej rozmowy.

- PAYNE SOBIE PORADZI!! - Musiał sobie poradzić.

Niebo znów zapłakało rzewnym deszczem. Z twarzy kropelka po kropelce spływały strumykami wodniste wstęgi. Stali przy drzwiach może minutę, a może i dwie? Niedługo. On opowiedział jakiś żart, ona zachichotała w odpowiedzi. Było zupełnie jak wtedy, gdy dziadek dzielił się z nią życiową maksymą 'Idź i walcz. Nie wierz obietnicom, złam wszystkie zasady. A kiedy będzie ci ciężko, a będzie, nie poddawaj się.' Zaproponowała mu żeby wszedł do środka, ciepła kawa, kakao, misa pełna ciastek. Prawda była śmieszniejsza niż kulturalne zachowanie. Nie chciała zostać sama. Jeszcze nie teraz. Za wiele miała w sobie siły by nie zrobić niczego idiotycznego.

- W siódmej klasie byłaś na obozie żeglarskim, oberwałaś w głowę tak mocno, że na chwilę straciłaś przytomność wypadając za burtę. Wystraszyłaś cały pokład, a później tak naturalnie wynurzyłaś się z drugiej strony plując morską wodą i niecenzuralnym słownictwem wyrażałaś swoją opinie na temat za dużych i mało gustownych kapoków ratowniczych. - Co? CO? COOOOOOOO?!?! Wypuściła z dłoni dzbanek pełen ciepłego napoju. Rozbił się o drewnianą posadzkę. Dźwięk lekko zagłuszony puchatym dywanem nie postawił na nogi całego domu. - Założyli Ci trzy szwy, chociaż uparcie twierdziłaś, że zagoi się samo i że nie ma, po co wzywać lekarzy, sanitariuszy, karetek, które mogą przydać się gdzieś indziej, komuś innemu. Zawsze stawiałaś resztę ponad samą siebie, prawda? - Nie dał jej czasu na odpowiedz, nie pozwolił jej nawet wtrącić się w całą tą opowieść. Usiadła na ostatnim stopniu marmurowych schodów. Tamto lato było ostatnim, jakie zapamiętała, reszta nie była tego warta. Zjawiła się Morgan, a ojciec przerzucił na nią całe zainteresowanie. Coroczne kursy, zloty i obozowiska zamienione zostały na całonocne zakrapiane alkoholem imprezy z towarzystwem spod ciemnej gwiazdy. Chciała mu zrobić na złość i chciała siebie wynieść na jakieś groteskowe piedestały. Wydawała się taka fajna, taka niezniszczalna, taka nieprzeciętnie rozrywkowa. Dłoń przesunęła po ledwie widocznej bliźnie tuż przy linii włosów. Będąc pod wodą sadziła, że umiera. Ogarnął ją ten wszędobylski spokój, gdy starała się zdobyć ostatni upragniony łyk powietrza. Walczyła. Było jej błogo, a potrzebowała czegoś więcej, nie poddała się. Nie odpuściła. Skopała dupę mrocznej wizji końca.

- A później przyszłaś do pokoju chłopaków i z anielską miną stwierdziłaś, że jesteś super bohaterką skoro nawet śmierci potrafiłaś uciec. I miałaś w oczach te szalone ogniki mówiące, że nie poddasz się już nigdy, że ocalejesz nawet gdyby waliło się i paliło. Miałaś być silna Bell, co się do cholery z Tobą stało?

Nigdy, nikomu tego nie obiecywała, nawet sobie samej. Bała się nie dotrzymywać słów. Bała się, że karma kiedyś upomni się o swoje. - Byłem w Ciebie wpatrzony niczym w obrazek, wiesz? Czasami, długo długo po tym wydarzeniu pytałem siebie, co byś zrobiła na moim miejscu. Co zrobiłaby dziewczyna, która nie bała się absolutnie niczego? Która kochała walczyć o własne marzenia? Nie przypuszczałem, że kiedyś jeszcze Cię spotkam, i że Cię nie poznam, bo to nie było proste. Wszystko się zmieniło. - Wstrzymała oddech, brakowało jej tchu, a ona siedziała sztywno niczym na szpilkach wyłapując literkę po literce, układając je w słowa. Cienie przeszłości miały zostać spalone, miały na zawsze pozostać w ukryciu.

- Pocałowałam Cię w palmiarni, a we włosy wplatał mi się gigantyczny chrabąszcz. - To było bardziej pytanie niż twierdzenie. Pewności nie miała żadnej. Gdzieś tam z szufladki miłych chwil wyciągnęła obraz wesołego chłopaka.

- Uciekałaś przez pół deptaku nie pozwalając mi się dogonić. - To musiał być on nie było innej możliwości. Opuściła głowę na ramiona przymykając powieki. Wciąż nie pamiętała jego nazwiska, może wtedy wcale o nie nie zapytała? Byli dzieciakami nastawionymi na dobrą zabawę, a że gdzieś tam po drodze zdążył się jakiś pocałunek...

- Li? - Wiecznie skracała wszystkim imiona. Wydaje się nam, że przeszłość jest naszą własnością. Otóż przeciwnie to my jesteśmy jej własnością, ponieważ nie jesteśmy w stanie dokonać w niej zmian, ona natomiast wypełnia całość naszego istnienia.

- Annabelle?